"τι ήρθε πρώτα?η μουσική η ή η μιζέρια?"
Αναρωτιέται o John Cusack στο High Fidelity.
Πιστεύω πως πρώτα ήρθε η μιζέρια...αχα
το κύμα της ανείπωτης σαπίλας
που κολλάει το κεφάλι και το στόμα
κ δε λένε να πάρουν μπρος ώστε να ξεκουνηθείς
και μετά όπως είναι φυσικό έρχεται η μουσική...
Ναι ναι ναι
το φάρμακο στην όλη φάση.
Ακούς και ακούς και ακούς και δώστου κι άλλο
και ξανά μανά και πάλι απ την αρχή
και στο ριπιτ κ απαπα κ ωχ ωχ ωχ.
Και έρχεται κ η λυτρωτική ταύτιση φυσικά!
"Πόσο με καταλαβαίνει αυτός ο τραγουδιστής"
"Μέσα στην καρδιά μου μιλάει"
"Είναι σαν να γράφτηκε για μένα"
"Μιλάει πραγματικά όμως για όσα πέρασα"
κλπ,κλπ.
Κατά τη διάρκεια της ακρόασης έρχονται και τα δάκρυα συνήθως
και μετά η λύτρωση...
το ξέσπασμα έγινε και απελευθερώθηκε κάτι.
Στον καθένα είναι κ κατι διαφορετικό.
Αυτό που συνήθως παραμένει ίδιο είναι το κενό.
Kαι εκεί έρχεσαι εσύ κ ο καθένας να του γ#$%&*@ς οτι έχει κ δεν έχει με την πιο μαλακισμένη αντίδραση σου
λές και η λογική έχει πάρει ρεπό.
Και όντως έχει πάρει ρεπό…γιατί έχει πήξει τόσο πολύ το κεφάλι σου
Που αντιδρά σαν έφηβος στο πρώτο μεθύσι…
Ξερνάει όπου βρει.
ΑΛΛΑ...
όπως λέει κ ο άγιος Freddie Mercury
"i don't have no time for no monkey business-
got to be some good times ahead"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλια:
"Αυτό που συνήθως παραμένει ίδιο είναι το κενό"
Apla respect..
Δημοσίευση σχολίου